Het was zomaar een dag en ik werd gevraagd om op kantoor te komen bij de twee directeuren. De een voerde het gesprek met mij en de ander deed alsof hij heel hard aan het werk was. Ondertussen volgde hij het gesprek nauwkeurig. Een vreemde maar ondertussen een normaal geworden setting. Het ene boefje begon te vertellen dat ze mij tijdens mijn zwangerschapsverlof niet hadden gemist. Een vooraf doorgesproken plan van aanpak van de twee directeuren. Ze wilden van me af en het liefst hadden ze dat ik zelf zou gaan. Dat zeiden ze echter niet, ze maakten een enorme omweg. Ik was ondertussen met stomheid geslagen en diep geraakt door de enorme botheid. Hoe ik zou reageren hadden ze echter niet goed ingeschat. Tot op de dag van vandaag ben ik trots op mezelf hoe ik voor mezelf opkwam en de binnenweg nam. Er was geen weerwoord, het waren twee boefjes zonder respect voor mij en voor zichzelf. Ondertussen schaamde ik me dood dat ik zo was behandeld door mijn werkgever. Vond het heel moeilijk om erover te spreken. Tegelijkertijd omdat mijn loyaliteit oneindig is. Ik werd er onzeker van.
Wat er in die periode daarna gebeurde was eigenlijk heel erg mooi want we kwamen bij de kern van de pijn. En misschien was het wel het begin van eindelijk mijn eigen pad bewandelen, doen waar ik gelukkig van word. Wel vanuit wederzijds respect en een open mind. Uiteindelijk zijn onze wegen op een goede en positieve manier gescheiden. Ik geloof echter niet dat ze er echt iets van geleerd hebben want degene die na mij terugkwam van zwangerschapsverlof werd dezelfde dag nog ontslagen.
Het was vandaag dat ik me realiseerde dat ik pas nu deze situatie heb geaccepteerd. Dat ik het kan zien voor wat het was. Daarvoor zat er nog heel veel onbegrip, pijn en schaamte op. Nu zie ik hoe goed het eigenlijk was!
We zijn gemaakt voor een leven vol vreugde. Dit betekent niet dat het makkelijk of pijnloos zal zijn. Het betekent dat we ons gezicht naar de wind kunnen keren en aanvaarden dat wij door deze storm heen moeten. Succes is onmogelijk als we ontkennen wat er is. Acceptatie van de realiteit is het enig mogelijke vertrekpunt naar verandering.
Desmond Tutu
Het boek van Vreugde